بخوان، بخوان به نام پروردگاری که ترا خلق کرد، این همان پیامی بود که انسان را به سوی نور هدایت کرد آنگاه که پیام آور مهر و رحمت در کنج خلوت حرا خدا را از عمق وجود می‌خواند.
به گزارش قم خبر، بخوان، بخوان به نام پروردگاری که ترا خلق کرد، این همان پیامی بود که انسان را به سوی نور هدایت کرد آنگاه که پیام آور مهر و رحمت در کنج خلوت حرا خدا را از عمق وجود می‌خواند.
و ۲۷ رجب المرجب تاریخ ماندگار تمدن انسانیت شد و مبعث نام گرفت. بعثت یعنی انتخاب شدن یعنی رستاخیز معنوی، و انقلاب در همه امور، که اساس آن انقلاب‌ها، انقلاب فرهنگی و آگاهی بخشی در همه زمینه هاست. محمد بن عبدالله (ص) آخرین پیامبری بود که خداوند برای بشریت مبعوث کرد.
حضرت محمد مصطفی (ص) در روز ۲۷ رجب سال ۴۰ عام الفیل، ۱۳ سال پیش از هجت، در غار حرا جبرئیل امین بر پیامبر نازل شد و نخستین آیه کتاب نور را بر محمد امین نازل کرد.
مبعث، روز نزول عاطفه ها
در مبعث عاطفه‌ها متولد شد تا دخترکان معصوم، به جای آغوش گرم مادر، در دامان سرد خاک می‌خفتند حق حیات بیابند و خردهایی که در تابوت خُرافه گرایی، هوس پرستی و جهل پیشگی دفن شده بود زنده شود.
روز مبعث، روز مرگ قساوت‌ها و شرارت‌ها بود؛ روز مرگ کرامت‌هایی که به پای بت‌ها قربانی می‌شد؛ روز مرگ جهل و شرک و پرستش‌های ناروا بود.
بعثت انبیا و پیامبران، یک ضرورت و نیاز طبیعی و فطری انسان است؛ چرا که هرگز کتاب آسمانی به تنهایی کارساز نیست؛ و این کتاب‌ها نیاز به بازگو کننده ناطق دارد برای بشری که غرق در جهالت خود بود. خداوند پیامبران با هدف تبیین راه و ارشاد و هدایت مردم به سوی حق و خیر و صواب، مبعوث کرده است تا حق برای همگان روشن شود.
حضرت علی (ع) در بیان وضعیت اجتماعی اعراب دوران رسول خدا (ص) و نیز بعثت پیامبر گرامی اسلام می‌فرمایند: «خداوند حضرت محمد (ص) را برای هشدار به جهانیان و پاسداری از قرآن فرستاد، در حالی که شما گروه اعراب بر بد‌ترین آیین و در فاسد‌ترین جایگاه، قرار داشتید. در میان سنگ‌های درشت فرود می‌آمدید و با مارهای خشن سر و کار داشتید. آب گندیده می‌نوشیدند و نان خشکیده می‌خوردید. با این حال خون یکدیگر را می‌ریختید و با خویشان خود بد عمل می‌کردید. بت‌ها در میان شما بر افراشته و گناهان سراسر وجودتان را فرا گرفته بود. در چنین محیطی که مه غلیظ خرافه پرستی و سنت‌های زشت جاهلی سرتاسر جامعه را فرا گرفته بود، خداوند حضرت پیامبر (ص) را مبعوث فرمود تا آنان را به چشمه حقیقت و راه مستقیم هدایت رهنمون گرداند.
خداوند در فرازی از آیات قرآن کریم وضعیت دوران قبل و بعد از بعثت پیامبر را این گونه ترسیم کرده است: «به تحقیق خداوند بر آنان منت نهاد و در میان خودشان رسولی را برانگیخت؛ رسولی از خودشان که آیات او را بر آنان تلاوت کند و آنان را تهذیب و تزکیه نماید و رشد و تعالی ببخشد و کتاب و حکمت به ایشان بیاموزد؛ اگرچه پیش از آن در گمراهی آشکاری به سر می‌بردند.»
خداوند در سوره آل عمران از انگیزه‌های بعثت رسول اکرم (ص) را تلاوت آیات و آموختن احکام شریعت بر مردم بیان می‌کند یعنی پیامبر مبعوث شد تا آیات و احکام قرآن را بر مردم تلاوت کند و واسطه فیض از سوی ذات اقدس ربوبی بر بندگانش باشد تا حجت را بر مردم تمام گرداند و مجالی برای بهانه و عذرهای سست و واهی نماند.
مردم در آغاز یک دسته بودند و تضادی در میانشان وجود نداشت، به تدریج جوامع و طبقات پدید آمد، و اختلافات و تضادهایی در میان آن‌ها رخ داد. در این حال خداوند پیامبران را بر انگیخت، تا مردم را بشارت و بیم دهند، و کتاب آسمانی که به سوی خود دعوت می‌کرد، با آن‌ها نازل نمود، تا در میان مردم در آنچه اختلاف داشتند، داوری کند و این آیه از قرآن نشان می‌دهد که یکی از اهداف بعثت انبیا الهی برداشتن اختلاف‌ها از میان مردم بوده است.
بعثت، نعمت خدا بر بشریت
بعثت، نعمت خدا بر بشریت است و منّت آفریدگار، بر انسان‌ها! اگر هستی، صدفی گوهرپرور است، آن گوهر، وجود حضرت رسول (ص) است که به «تکوین»، معنی بخشیده است. و خداوند را، چه تدبیرهایی شگفت و زیباست، در آراستن چهره خلقت و افروختن مشعل هدایت! آنگاه که خدا خواست تا چهره آفرینش را روشن کند «محمد» را آفرید. و آنگاه که خواست تا بر آدمیان منّت نهد و تاریخشان را به طراوت بهار مبدّل سازد و شب کائنات را به روز روشنایی و فروغ وحی، بیاراید، «مصطفی» را برگزید و برانگیخت. آری، بعثت، طلوعی بود که خورشید حق را از خاور تاریخ، تابانید. محمد مبعوث شد، تا شرک بت پرستی رخت بربندد، جهل و جور بمیرد، جاهلیت از صحنه زندگی‌ها بگریزد و چشم جهان به روی فروغ وحی گشوده شود.
بعثت، هجوم نور به قلب تاریکی است. عاشقان کوی محمد (ص) دل را به پای محبت او نثار می‌کنند تا صفای باطن به دست آورند. دل را به چشمه معرفت او می‌سپارند تا با زلال احکام الهیش زنگار از درون بزدایند. کشتی نشین دریای اهل بیت محمد می‌شوند تا سوار بر امواج ایمان به ساحل سعادت راه یابند! آنچه پیامبر (ص) بر این مردم خواند یکسره مایه حیات بود و وسیله نجات. دل او آسمان معرفت الهی است و کلامش باران رحمت خداوند! پس بر پویندگان راه محمد (ص) است که آن پیام آور مهر و صداقت را بشناسند و او را بزرگ بدارند.
انتهای پیام/
ارسال نظر