امروز بانوی دو عالم در غمِ از دست دادنِ مادر است و پیامبر(ص) در غمِ از دست دادنِ همسر؛ یاوری که حضورش مایه ی آرامش ایشان بود؛ در چنین روزی، روح بلند حضرت خدیجه (س) از زمین خاکی پر کشید تا در اوج افلاک و درسایه رحمت خداوندی آرام گیرد.
به گزارش قم خبر، امروز بانوی دو عالم در غمِ از دست دادنِ مادر است و پیامبر(ص) در غمِ از دست دادنِ همسر؛ یاوری که حضورش مایه ی آرامش ایشان بود؛ در چنین روزی، روح بلند حضرت خدیجه (س) از زمین خاکی پر کشید تا در اوج افلاک و درسایه رحمت خداوندی آرام گیرد.
سلام بر خدیجه کبری (س) یاور و مونس دردها و تنهایی های پیامبر (صلی الله علیه و آله)، سلام بر او که از برترین زنان برگزیده خدا بود؛ سلام بر عبودیتش، بر اخلاص و صداقتش، بر پاکی و قداستش، بر ایثار و فداکاری اش و بر صبر و پایداریش.
55 سال پیش از بعثتِ رسول مکرّم اسلام در جزیرة العرب و سرزمین مکه که بر اثر دوری از مکتب پیامبران و حاکمیت جهل و جاهلیت، از ارزش ها و اصول اخلاقی اثری نبود وهمه جا آکنده از تبعیض، ستم، ناپاکی، اختلاف و جنگ بود، دختری دیده به جهان گشود که "خدیجه" نام گرفت؛ پدرش "خُویْلَد" و مادرش "فاطمه دختر زائده" بود.
**حضرت خدیجه (س) در وفاداری، پایداری و مقاومت الگوی زنان مسلمان
آیت الله کعبی در گفت و گو با خبرنگار قم خبر، پیرامون ویژگیهای شخصیتی حضرت خدیجه (س) اظهار کرد: حضرت خدیجه (س) همراه و همپای پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) پيش می رفت و دردها و رنج ها را شهامت مندانه به جان خريد و شجاعانه ايستادگی كرد.
عضو مجلس خبرگان رهبری افزود: حضرت خدیجه (س) در وفاداری، پایداری و مقاومت الگوی زنان مسلمان است که با فداکاری مالی و سادگی و مقاومت، در واقع خدمت بزرگی به اسلام و پیامبر اسلام (ص) انجام داد.
حضرت خدیجه (س) نخستین زنی بود که به پیامبری حضرت محمد (ص) ایمان آورد و اولین بانویی که همراه امام علی (ع) با پیامبر(ص) به نماز ایستاد و پیشانی بندگی بر خاک سایید.
حضرت خدیجه (س) از بزرگترین بانوان اسلام به شمار می رود. او اولین زنی بود که به اسلام گروید؛ چنانکه علی بن ابی طالب (ع) اولین مردی بود که اسلام آورد؛اولین زنی که نماز خواند، حضرت خدیجه (س) بود.
او انسانی روشن بین و دور اندیش بود؛ با گذشت، علاقه مند به معنویات، وزین و با وقار، معتقد به حق و حقیقت و متمایل به اخبار آسمانی بود؛همین شرافت برای او بس که همسر رسول خدا (ص) بود و گسترش اسلام به کمک مال و ثروت او تحقق یافت.
خدیجه (س) از کتب آسمانی آگاهی داشت و علاوه بر کثرت اموال و املاک، او را «ملکه بطحاء» می گفتند. از نظر عقل و زیرکی نیزبرتری فوق العاده ای داشت و مهم تر اینکه حتی قبل از اسلام وی را "طاهره " و "مبارکه " و "سیده زنان " می خواندند.
چه می توان گفت در شأن کسی که مایه آرامش و تسلای خاطر رسول خدا (ص) بود؟ در تاریخ می خوانیم: حضرت محمد (ص) هر وقت از تکذیب قریش و اذیت های ایشان محزون و آزرده می شدند، هیچ چیز آن حضرت را مسرور نمی کرد مگر یاد خدیجه؛ و هرگاه خدیجه را می دید مسرور می شد.
حضرت خدیجه (س)، این بانوی بزرگوار نه تنها از عمق جان به رسالت پیامبر ایمان آورد، بلکه او را در برابر سختی ها و تکذیب مشرکان و بدخواهان یاری داد؛ تا زنده بود، اجازه نداد آزار و شکنجه مشرکان بر رسول خدا (ص) سخت آید.
آری! حضرت خدیجه (س) زنی بود که در اثر ایمان و فداکاری به جایی رسید که خداوند به او سلام رساند. او نه تنها این همه ناملایمات را تحمل کرد، بلکه تمام تلخی های سیاسی واجتماعی آن روز را که قلب نازنین پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلم ) را مجروح می ساخت ترمیم نمود.
پس از پایان محاصره اقتصادی پیامبر (صلی الله علیه و آله) و یارانش در شعب ابی طالب، چندی نگذشت که ابوطالب و خدیجه (س) هر دو با فاصله چند روز در بستر بیماری افتادند. طبق پاره ای از روایات، ابوطالب (علیه السلام) دو ماه پس از آزادی ازمحاصره از دنیا رفت و پس از سه روز و به نقلی 35 روز، در دهم رمضان سال دهم هجرت، حضرت خدیجه (س) نیز دار فانی را وداع گفت. مرقد مطهر آن حضرت در قبرستان حَجون در بالای شهر مکه قرار دارد که امروز به نام «قبرستان مُعَلّی» معروف است.
این حادثه دردناک درست بعد از سه روز از وفات ابوطالب، حامی دلسوز و فداكار پیامبر(صلی الله علیه و آله) اتفاق افتاد و آنچنان حضرت ختمی مرتبت را متأثر و محزون ساخت كه آن سال )دهم بعثت) را "عام الحزن " و سال غصه و غم نام گذاری نمود و در میان اندوه فراوان و اشكی چون باران، خدیجه را در محلی به نام "حجون " به خاک سپرد.
انتهای پیام/
ارسال نظر