می‌گویند اگر با دست راستت به کسی کمکی کردی، به گونه‌ای این کار را انجام بده که دست چپ خودت از آن خبردار نشود. این یک آموزه انسانی و اخلاقی است و در دین نیز به آن بسیار توصیه شده است. حضرت علی (ع) کیسه‌های غذا را شب‌ها به دوش می‌کشید و پشت در خانه نیازمندان می‌گذاشت و مردم، وقتی به راز کیسه‌های پشت در پی بردند که علی (ع) شهید شد و کسی نیمه‌شب برای نیازمندان غذا نبرد.
به گزارش قم خبر به نقل از ایسنا، «عصر ایران» با این مقدمه نوشت: اخیرا در یکی از شهرهای کشور، برنامه توزیع جهیزیه بین نوعروسان نیازمند توسط یک نهاد انجام شده است که کاری است بسیار انسانی چه آنکه دختران فقیری که برای آغاز زندگی آبرومندشان نیازمند اندک جهیزیه بودند، می‌توانند با این کمک‌ها زندگی مشترک خود را آغاز کنند.
اما نکته عجیب و ناراحت‌کننده ماجرا این بود که توزیع این کمک‌ها را نه به طور خصوصی و با حفظ آبروی خانواده‌های نیازمند که با تبلیغات گسترده انجام دادند؛ بدین شکل که اقلام جهیزیه هر نوعروس را پشت یک وانت جمع کردند، روی وانت‌ها بنرهای بزرگی نصب کردند که نشان می‌داد این اقلام، کمک‌های خیریه به نوعروسان نیازمند است، سپس این وانت‌ها پشت سر هم ردیف شدند و حرکت کردند و سرانجام هر کدامشان در برابر دوربین عکاسان و در و همسایه، جلوی خانه‌های خانواده‌های نوعروسان توقف کردند تا زمین و زمان بدانند که در اینجا نوعروسی وجود دارد که نیازمند جهیزیه است و عده‌ای خیر، پول جمع کرده و برایش جهیزیه خریده‌اند! این یعنی اعطای همزمان جهیزیه و شرمساری به خانواده‌های نیازمند و از بین بردن نیکی یک عمل خوب.
واقعا مسئولان نهادی که این کار را انجام داده‌اند، با خود چه اندیشیده‌اند؟ آیا فکر کرده‌اند فقرا، آبرو ندارند و به بهانه دادن چند قلم کالا می‌توانند هر رفتاری که خواستند با آنها بکنند؟ به چه حقی آن دختر بی‌بضاعت را تا آخر عمر نزد خانواده همسرش سرافکنده می‌کنند؟
همین‌هایی که با این همه سر و صدا و آبروریزی، جهیزیه به در خانه‌های نیازمندان بردند و از صحنه‌های بارگیری و حرکت و تخلیه عکس‌ها گرفتند و مردم را جمع کردند که ایها الناس ما داریم به اینها جهیزیه می‌دهیم، آیا اگر روزی بخواهند از دوست و همکار خود ۵۰ هزار تومان قرض بگیرند، این کار را بین خود انجام می‌دهند تا نفر سوم آگاه نشود یا اینکه دوست دارند دوستشان با صدای بلند بگوید: آهای همکاران! این دوستم پول ندارد، من دارم به او قرض می‌دهم؟!
کار خیر انجام دادن، یک مرحله از نیکوکاری است ولی چگونگی انجام دادن کار خیر هنری است که اگر به کار بسته نشود، آتش به جان اصل کار نیک می‌افتد. متأسفانه باید گفت که چنین مسأله‌ای فقط در مورد اخیر رخ نداده و بارها شاهد آن هستیم که در شهرهای مختلف، وانت‌های حامل کمک به نوعروسان نیازمند، رژه خیابانی راه می‌اندازند و جلوی در و همسایه، اقلام اهدایی را به خانواده‌های نیازمندی می‌دهند تا اگر هم کسی نمی‌دانست بداند که این نوعروس زندگی‌اش را با کمک‌های اعطایی مردم و نهادها شروع می‌کند!
پایان نوشتار را به ترجمه آیه ۲۶۴ سوره مبارکه بقره مزین می‌کنیم، بدان امید که یاد بگیریم کارهای نیکمان را با اجرای بد، باطل نکنیم. همچنین از مسئولان انتظار می‌رود که اجرای شوهای خیابانی و محله‌ای برای کمک به مستمندان را ممنوع کنند و اجازه ندهند عده‌ای ولو با نیت خیر هم که شده، آبروی مردم را ببرند: «ای مؤمنان! صدقات خود را با منّت و آزار باطل نکنید، مانند کسی که برای ریا و نمایاندن به مردم مالش را انفاق می‌کند و به خدا و رستاخیز ایمان ندارد. پس حکایت آن چون تخته سنگی است که بر آن خاکی باشد و رگباری بر آن ببارد و خاک آن را بشوید و سنگ را همچنان کشت‌ناپذیر باقی گذارد، چنین کسان از آنچه کرده‌اند سودی نمی‌برند ... .»
ارسال نظر