به گزارش قم خبر، من و بامدادان دو فرزند نور، که بیپا کنیم از سیاهی عبور، نه بیمی از این راه در جانمان، نه از عجز ننگی به دامانمان...؟!
این شعر با صدای زیبای زهرا عسگری در سالنی که همه جمع بودند از معلولان جسمی حرکتی بغض را آب میکرد و دریای چشمانت را بارانی.
صدایش به قدری زیبا بود که در ابتدا فکر کردم گوینده صدا و سیما است، اما کمی که جلوتر رفتم دیدم او هم اسم معلول جسمی حرکتی را از آن خود کرده است، و فهمیدم که چرا اشک از دیدگانم با اشعارش فرو ریخت او خود این اشعار را با جان دل درک کرده است و به قول شاعر از دل برآید که به دل بنشیند.
دلم میخواست با او به گفتگو بنشینم اما نمیدانستم باید چه بگویم و در ذهنم زمزمه میکردم نکند دلگیر شود و از اینکه به او بگویم معلول چیزی بگوید، ذهنم کاملا درگیر بود، از یک طرف دلم نمیآمد با او حرف نزنم، از طرفی؟ اما او با لبخند مهربانش مرا به سوی خود خواند.
من چادر را دوست دارم اما نمیتوانم سر کنم
زهرا عسگری ۳۰ ساله که کار گویندگی را خیلی دوست دارد، میگوید: در نمایشگاههای استان قم و کتاب گویا برای نابینایان و در شرکتهای خصوصی کار گویندگی را در طی این چند سال انجام دادهام.
نمیدانم ۳گونه اما از او دلیل معلولیتش را میپرسم، میگوید: به دلیل مشکلاتی که در به دنیا آمدنم بوجود آمده است در حال حاضر به عنوان یکی ار افراد معلول جامعه شناخته شدهام، و بدون اینکه بخواهم اعضلاتم میگیرد و در راه رفتنم مکثی ایجاد میکند.
به عقیده زهرا نگاه به معلولیت در شهرها کشورمان متفاوت است، در استان قم به معلول نگاه خوبی نمی شود.
او ادامه میدهد: من چادر را دوست دارم اما نمیتوانم سر کنم، و با مانتو هستم و چون دیدگاه مردم قم فرق میکند از لحاظ پوشش اذیت میشوم.
در خانه نشستن برای یک معلول خیلی بد است
زهرا میگوید: یک معلول باید خودشو نشون بده که ناتوان نیست، خانواده من کمک کردند و مادرم مشوق اصلی من بود که اعتماد به نفسم را حفظ کنم و معلولیتم را محدودیت محسوب نکنم.
در خانه نشستن برای یک معلول خیلی بد است، این را زهرا عسکری خاطرنشان میکند و میگوید: گرافیک و انیمیشن جز موردی بود که خیلی دوست داشتم و آنها را ادامه دادم.
وقتی از شرایط جسمی خود خسته میشوم به مرکز رعد میآیم و با دیدن بچههایی که شرایط پایین تری دارن روحیه به دست میآورم و فکر میکنم من در مقابل آنها نباید خسته شوم.
زهرا عسگری ۳۰ساله، تحصیلکرده رشته گرافیک و انیمیشن با صدای خوبش دوست دارد اولین گوینده معلول کشورش باشد و رتبه اول شدن در کارهایش را به رتبههای بعدی ترجیح میدهد و خودش میگوید «دوست دارم همیشه اولین باشم»
معلولیت محدودیت نیست
زهرا عسگری با هدفی والا میخواهد پلههای ترقی زندگی که شاید از دید ما خیلی سخت باشد، را یکی یکی پشت سر بگذارد و او میخواهد صدایش به گوش همه مردم ایران آشنا باشد.
سال ۸۶ زهرا برای اولین بار کار گویندگی را با صدای دلنشینش آغاز میکند او میگوید: از سال ۸۶ صدایم گمنام است، یکی از اهداف مهم من مشغول شدن در صدا و سیما است، و به افرادی که مثل من معلولیت دارند اما فکر میکنند این معلولیت محدودیت است بگم «خودتونو باور کنید شما هم میتوانید»
ارسال نظر